Mektup

  11.01.2021               Sıradanlaşmış olarak sana kaç kere yazdığımı unuttum. Artık hatırlayamıyorum seni, yavaşça, aylar içinde yıllar, yıllar içinde birkaç anı, anıların içinde de sen gittin, kayboldun. Biliyorum şuan sana yazmamın ne kadar anlamsız ve sığ olduğunu. Seni tanıdıktan sonradan beri ne kötü şey yaşadıysam uzaklardaki sana sığındım, sen hissetmedin belki, belki de hissettin. Hep acaba aklının ucundan geçiyor muyum diye düşünmüşümdür, hala düşünmüyorum. Bir aralar senin gibi biri ile asla tanışamayacağıma ve aslı aynı hisleri hissedemeyeceğime inanmıştım, hala inanmıyorum.             Herkesin hayatı ağırdır bana göre. Bazılarının evreninde yer çekimi dünyada olduğu gibi bir değildir sadece. Olayın bundan ibaret olmasının kimine göre konu ile hiç alakası yoktur oysa, çünkü onlar çoktan tutunuyordur. Bir açıdan da kendimin çok fazla tutunduğuna ve kendimi kurtarmak için nefes   nefese bile kaldığıma yemin edebilirim ki normalde olması gereken bu mudur aslında ?